Ian Curtis kadar dramatik... The Cure kadar derin... The Smiths kadar melodik... Radiohead kadar karanlık... Yeni Interpol albümü, grubun ve son yılların en etkileyici yapımlarından...
İlk albümleri “Turn on the Bright Lights” (2002) ve ardından gelen “Antics” ile büyük heyecan yaratan ve kısa sürede dünyanın en iyi alternatif rock gruplarından biri gösterilen Interpol, dördüncü ve yeni albümüyle farklı derinliklerin arayışında olduğunu fazlasıyla açık ediyor. Ve yeni klavyecisinin de etkisiyle kendini tuşların gerilimine daha çok bırakan, dramatik etkisi daha yüksek, daha “melodik” ve “ağırkanlı”, yeni bir “sound” yaratıyor. Aralarında şık bir akrabalık kurduğum Editors’un son albümünde girdiği tavır değişikliğinin bir benzerine Interpol de bu albümüyle giriyor. Belki de solist Paul Banks’in müthiş güzellikteki solo albümü “Julian Plenti”nin ardından gelmesiyle açıklanabilecek bu değişim, grubun cesur tavrını çok iyi yansıtıyor.
Interpol’ün vardığı yeni noktaları zarifçe sergileyen bu albüm, elbette önceki üç albümle de güçlü bir bağ kurmayı beceriyor. Açılış şarkısı “Success”, çıkış şarkısı “Barricade” ve bir mizansen şahaseri klibiyle nefes kesen “Lights”, önceki döneme saygının kusursuz örnekleri. Daha albümün ilk dakikalarında dinleyeni darmadağın eden, nefis güzellikteki “Memory Serves” ise dünle bugün arasında duruyor. Ve tam anlamıyla “Summer Well”in ilk notalarıyla kendini gösteren yeni müzikal tavrın ilk ipuçlarını veriyor. Ama albüm asıl ikinci yarıdan itibaren can yakıcı bir güzelliğe kavuşuyor. 6. sıradaki “Always Malaise” dramıyla, “Safe Without” ise eşsiz vokali, karanlık klavyeleri ve helezonik gitarlarıyla hipnotize ediyor. Delirtici tekrarlara sahip klavyesiyle “Turn it On” ve barok kusursuzluğunu tekinsizliğe dönüştüren “The Undoing”, sıra dışı bir finale imza atıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder